Waarom zeggen we vaak niet wat we nu echt denken? We houden ons groot. Willen een ander niet kwetsen. We zijn bang voor wat de ander wel niet denkt. Is het trots? Zit ons ego ons in de weg? Durven we ons niet bloot te geven? Het kunnen allerlei redenen zijn. Heel menselijk. En, al zie ik mezelf ook als menselijk, ik probeer daarin toch anders te zijn. Ik kan je zeggen: dat is soms best lastig. Want zeggen wat je voelt klinkt zo simpel, maar dat is het niet altijd.
Love
Tegen mijn nichtjes zeg ik vaak 'ik hou van jou'. Dat komt rechtstreeks uit mijn hart en is het makkelijkste wat er is. Mijn vrienden laat ik ook weten hoe belangrijk ze voor me zijn. Via een klein gebaar, een appje of tijdens een goed gesprek. Dat is zo natuurlijk voor me. En, dat doe ik ook bij mijn familie. Niet continu, want daar zitten zij dan weer niet op te wachten, haha. Het is iets wat ik geleerd heb toen ik in Amerika woonde. Daar zei iedereen 'love you', waardoor de drempel die wij nuchtere Hollanders toch wel hadden (in ieder geval waar ik ben opgegroeid), voor mij ineens vervaagde. Waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben. Want daardoor heb ik mijn moeder nog letterlijk gezegd dat ik van haar hou voordat ze overleed. Meerdere keren zelfs. ❤
Lastiger Het wordt een stuk lastiger als je iemand wilt zeggen dat je iets niet leuk vindt. Of, nog erger, dat je iemand niet leuk (genoeg) vindt, of juist wel. Of als iemand iets doet waar je het niet mee eens bent. Hoe ga je daar dan mee om? Het is natuurlijk afhankelijk van de situatie. In mijn werk vind ik het een stuk makkelijker, dan privé. Maar ik zeg het meestal wel. Vooral als het belangrijk is. En hopelijk zeg ik het dan met de juiste woorden. Vind ik dat makkelijk? Nee, niet altijd. Maar juist als het om iets belangrijks gaat, dan vind ik dat ik dit aan hem of haar (en aan mezelf!) verschuldigd ben. Ik heb het hier dus niet over zo maar van alles roepen zonder na te denken en zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. Dat is een heel ander onderwerp (misschien voor een volgende blog).
Bij jezelf blijven Ik heb vroeger in situaties gezeten waarbij ik niet zei wat ik dacht. Terwijl ik wel een mening had over de situatie of over de persoon. Met als gevolg dat ik niet bij mezelf bleef. En daar ook last van had. Want dan zet je andermans gevoel boven dat van jezelf. Je past je aan en voegt je naar de ander. Je kan jezelf daarin kwijtraken. Dat laatste is gelukkig niet gebeurd bij mij. Dat doe ik dus (bijna) niet meer. Ik ben nog steeds begripvol. Ik kan met iemand meeleven. Kan me ook heel goed verplaatsen in een ander. Maar dat is iets anders dan jezelf niet uiten om maar de lieve vrede te bewaren of wat voor reden je ook mag hebben. Je kunt van mening verschillen. Zoals de Engelsen zeggen: "let's agree to disagree".
Zeg het gewoon! Soms, als ik luister naar mijn gevoel en dat uitspreek naar de ander, voel ik me nog steeds kwetsbaar. Naakt bijna. Maar waarom zou ik niet uitspreken wat ik voel? Wat heb ik te verliezen? Ik zeg regelmatig tegen mijn coachklanten: 'Wat is het ergste dat kan gebeuren?'. Vaak blijkt het dan helemaal niet zo erg te zijn. Dus wat houdt me dan soms tegen? Oude patronen. In mijn geval me niet kwetsbaar durven opstellen. Bang dat de ander er anders over denkt. Bang wat de rest wel niet zal denken, want stel dat die het ook horen. Ja, dus??? Who gives a sh... Precies!
It feels good! Het leven is veel te kort om je door dit soort dingen te laten beperken. Dus zeg gewoon wat je denkt, wat je voelt. Zo lang je dat met respect doet kan niemand je iets kwalijk nemen en kun jij trots op jezelf zijn. Zeggen wat ik voel - juist als het belangrijk voor mij is - dat pas ik dus steeds meer toe. Dat voelt goed. En soms ook nog een beetje spannend. Maar ja dat is wat het leven ook weer leuk maakt. Toch? ;-)
Liefs,
Nicole
❤ Be Gr8