Daar stond ik dan. Heerlijke dansmuziek. Gezellige sfeer. Lekker drankje. Mijn vrienden op de dansvloer. Die leuke jongen ook. En ik? Ik stond stil aan de kant. Met dat drankje in mijn hand als een soort bescherming. Hooguit een beetje wiegend met mijn heupen. Oh wat heb ik mezelf toch beperkt vroeger. Als ik toen wist wat ik nu weet, dan had ik een paar dingen anders gedaan.
Onzekerheid Voor mijn eenentwintigste danste ik niet. Ik ging wel gezellig uit met vrienden en had het naar mijn zin. Maar de dansvloer was off limits voor mij. De reden was heel simpel. Iets waar veel pubers en jonge vrouwen mee te maken hebben: onzekerheid. Ik danste wel, maar dan ballroom en latin met André. Dat vond ik heerlijk. Dat was anders, 'makkelijk', want de danspassen zijn al bepaald. Daar waren wij samen ook nog eens heel goed in, al zeg ik het zelf. Als ik dan danste dan voelde ik me op mijn gemak en was ik in mijn element.
Rem eraf Pas in Madrid ging die rem, die ik mezelf had opgelegd, eraf. Mijn vriendinnen met wie ik daar woonde hebben nooit geweten dat ik voor die tijd niet danste. Een paar jaar geleden kwam dat toevallig ter sprake omdat ik een oude herinnering ophaalde: We waren in een trendy Spaanse nachtclub. Ik stond aan de bar. Mijn vrienden op de dansvloer. Ik had een hele opdringerige jongen naast me staan, die me maar niet met rust liet. Andy, mijn huisgenoot uit Liverpool, zag dat en kwam me redden. Hij trok me mee de dansvloer op. Toen had ik een keuze. Of schijt hebben (sorry voor de taal) aan wat anderen wel niet zouden denken en 'gewoon' dansen of teruggaan naar die bar en de rest van de avond lastig gevallen worden. Ik ben niet meer van die dansvloer afgegaan die avond en.... ik genoot. Het was alsof alle belemmeringen van me afgleden. Ik voelde me eindelijk vrij.
Foto: Sarthak Navjivan (Unsplash)
Beperkingen opleggen Waarom leggen we onszelf beperkingen op? Waarom trekken we aan die handrem? Niet alleen jongeren, ook volwassenen doen dat. Ik zie het om me heen en in mijn praktijk. En hoe zit dat met jou? Waarin beperk jij jezelf? En als je je ergens in beperkt, waarom doe je dat dan? Omdat je niet anders weet? Omdat je vindt dat je het niet waard bent? Of is het omdat je vindt dat je je hoort te gedragen (wat dat dan ook mag zijn)? Of komt het, net zoals bij mij vroeger, door onzekerheid? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
De dochter van Bij mij had het vroeger dus met onzekerheid te maken. Maar niet alleen onzekerheid. Ik was een perfectionist en groeide op in een dorpje waar iedereen me kende. Ik was 'de dochter van'. Kan handig zijn. Ik vond het vooral heel irritant. Daardoor stond ik vaak stil bij wat anderen er wel niet van zouden denken. Daten met een jongen uit het dorp? No way. Me iets te veel laten gaan tijdens een feestje? Dat kon echt niet. En dat deed ik dus ook niet. Ik gedroeg me altijd op de manier die van mij verwacht werd. Dat heb ik jaren volgehouden. Pas in Madrid liet ik me gaan en heb ik volop genoten. Niemand die me kende. Dat was een verademing. En ik merk dat ik me in het buitenland nog altijd wat vrijer voel.
Oops I did it again!
Nog steeds zit het meisje van vroeger in mij, dat iedereen wilde 'pleasen', alles perfect wilde doen en bang was voor wat anderen wel niet dachten. Maar daar luister ik (meestal) niet meer naar. Dat is het mooie van levenservaring opdoen. Ouder worden. Inzichten krijgen én daar ook wat mee doen. Aan jezelf werken. Ik weet van mezelf dat ik een perfectionist ben. Dat heeft me ook ver gebracht. Maar ik eis tegenwoordig wel minder van mezelf dan vroeger. Als er om een '6' gevraagd wordt, dan ga ik niet meer voor die '10'. Maar wel voor meer dan een zes, dat dan weer wel. En wat anderen van me denken, ook dat leg ik steeds meer naast me neer. Hoe doe ik dat? Door vooral bij mezelf te blijven én te luisteren naar mijn gevoel, naar wat ik wil. Zodra ik merk dat ik er weer last van heb, dan praat ik met mijn zus of vriendinnen of met mijn eigen coach. Die me dan heel mooi een spiegel voorhouden, waardoor ik weer weet "Oops I did it again".
Negatieve aannames We hebben allemaal onze patronen, die vaak op jonge leeftijd zijn ontstaan. Dat geeft niet. Mits je geen last hebt van een bepaald gedrag. Dan is het belangrijk om te onderzoeken waar dat vandaan komt. En dan kun je dat, als je wilt, veranderen. Ik dans inmiddels al weer jaren (sinds die bewuste nacht in Madrid) en voel me dan vrij. Dan ben ik echt niet bezig met wat een ander van me denkt. En weet je, laat ze maar denken. Dan denken ze vast 'wat een mooie vrouw'. Want waarom zouden ze negatief denken? Tja ook daar hebben we last van: (negatieve) aannames. Waarvan je helemaal niet weet of ze kloppen. Het zijn tenslotte aannames. Die door onze eigen kritische IK zijn gecreëerd. Dus luister daar vooral niet naar! Tuurlijk ga ik ook wel eens de mist in en luister ik naar die kritische IK. Maar gelukkig meestal niet meer. En... dat is een verademing.
Foto: Ryan Moreno (Unsplash)
Dans, leef, geniet! Ik kan nu zeggen dat ik MIJN leven leef zoals ik dat wil en dat ik volop geniet. Dat ik me meestal niet laat tegenhouden door oude patronen of beperkende gedachtes. Dat gun ik jou ook. Leg jij jezelf beperkingen op? Heb je last van bepaalde patronen en wil je daaraan werken? Ik help je graag. Of ga naar een andere coach. Kies iemand waar jij je goed bij voelt. Maar doe er wel wat mee. Beperk jezelf niet. Dat zou zonde zijn. Daar is het leven te waardevol voor. Dus dans, leef, geniet!
❤ Be Gr8