Voor je het weet is de zomer voorbij. Bestaat je bedrijf al meer dan een jaar. Is je gave opdracht nog een keer verlengd. Heb je al aardig wat coach klanten kunnen helpen. En is je zus bevallen van twee prachtige meisjes. De tijd vliegt voorbij. Zorg dat het niet aan jou voorbij gaat...
Anderen helpen Mijn laatste blog was van februari. Een keuze. Ik vind het heel leuk om te schrijven. Maar had er geen tijd voor. Correctie: maakte er geen tijd voor. Andere dingen vond ik belangrijker. Mijn bedrijf verder uitbouwen. Mijn werk voor mijn opdrachtgever. Mijn coach klanten helpen. Mijn zus en zwager helpen. Helpen is het toverwoord. Anderen helpen. Dat ben ik ten voeten uit. De valkuil daarbij is dat je jezelf op de tweede plek zet en soms zelfs 'vergeet'...
Ken jij jouw signalen?
Tijd voor jezelf creëren is dan extra belangrijk. En, eerlijk is eerlijk, dat heb ik een tijdje (bijna) niet gedaan. Gelukkig ken ik mezelf inmiddels en realiseerde ik me dat ik weer in die welbekende valkuil was gestapt. Met open ogen zelfs. Dat geeft niet, mits het tijdelijk is en jij je er goed bij voelt. Bij mij gingen er uiteindelijk toch wel wat alarmbellen af. Ik had geen zin meer om te koken (iets wat ik juist graag doe). Ging niet meer naar mijn yogalessen (wat ik juist zo fijn vind). Mijn agenda zat bomvol (lees: geen moment voor mezelf). En ik had geen zin meer om weg te gaan (zat liever saai thuis op de bank). Allemaal signalen... Ken jij jouw signalen? Als je die weet, dan is het makkelijker om te herkennen wanneer je in jouw valkuil(en) stapt. Inmiddels blok ik weer minstens een dagdeel in mijn agenda met 'me-time'. Ga weer elke week naar yoga. En, ik neem weer de tijd voor het schrijven van een blog.
Closer dan close Waarom koos ik ervoor (ja, ik koos er bewust voor) om weinig tijd voor mezelf in te plannen? Simpel. Mijn zus en ik zijn heel close en begin juni ben ik (weer) tante geworden van twee prachtige meisjes. Dus ik help mijn zus en zwager daar waar ik kan. Hoe bijzonder een tweeling ook is, het is vooral ook heel pittig (understatement). Al helemaal omdat ze prematuur zijn en ze nog twee kids hebben rondlopen. Ik heb ontzettend veel respect voor beiden. Trouwens ze hebben me niets gevraagd. Ik doe het gewoon, want ik zie hoe zwaar het is. En, ik doe het met liefde. Ik hoor van anderen dat dat wel heel speciaal is, dat niet iedereen dat zou doen, .... Voor mij is het zo logisch om het wel te doen. Want als mijn zus mij nodig heeft dan ben ik er voor haar en visaversa. Zo simpel is het. Voor mij (ons) althans.
Geniet! Dus ik heb een bewuste keuze gemaakt en daar heb ik geen spijt van. Ik zou het zo weer doen. Juist ook voor mezelf! Want dit is zo ontzettend speciaal en ik geniet van elk moment. Toen ik de tweeling in de ogen keek toen ze ter wereld kwamen. Wow! Daar zijn geen woorden voor. De eerste keer dat ik ze vast mocht houden. Mijn hart maakte een sprongetje. De eerste flesjes die ik mocht geven. Heel speciaal. Nog steeds geniet ik van elk flesje, terwijl ik al lang over de 200 flesjes ben haha. Ook wanneer ik met mijn nichtje van bijna drie aan het knutselen ben. Of wanneer ik met mijn neefje op het grasveld sta en hij me weer iets nieuws laat uitproberen. Ik ben tenslotte die 'stoere' tante (valt erg tegen hoor, maar in zijn ogen ben ik dat wel). Ook dan geniet ik. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Op dat soort momenten ben ik niet met mijn to-do lijst bezig in mijn hoofd. Ik ben echt in het hier en nu. Dat lukt me natuurlijk niet altijd, maar meestal wel. En daar gaat het om. Anders ben je alleen maar 'druk' en gaat er te veel aan je voorbij. Zo zonde, want die tijd kun je niet meer terugdraaien. Ik weet helaas uit eigen ervaring dat het leven kort kan zijn. Dus geniet van al die momenten en zorg dat het niet aan jou voorbij gaat...
❤ Be Gr8!