Als tiener werd ik door sommige jongens uit het dorp de ijskoningin genoemd. Afhankelijk van welke definitie je eraan geeft kun je dit natuurlijk heel negatief opvatten of juist als een compliment zien. Ik koos voor het laatste. Nu ik daarop terugkijk moet ik bekennen dat er zeker een kern van waarheid in zat. Toen had ik eigenlijk al een masker op....
IJskoningin Natuurlijk zit er een verhaal achter die ijskoningin van toen. In het kort kwam het er vooral op neer dat ik - denk ik - on(be)grijpbaar was. Misschien zelfs een beetje mysterieus (klinkt wel leuk haha) en vooral moeilijk te peilen voor die jongens. In hun ogen - is mij verteld - was ik 'out of their league'. Mmmm, er zaten er een paar tussen die ik echt wel een kans had gegeven. Maar daar gaat deze blog niet over.
Mijn bescherming Jarenlang heb ik mezelf beschermd met een soort masker. Ik denk dat die ijskoningin van toen al een beetje een masker droeg, wat ongetwijfeld met mijn onzekerheid als puber te maken had. Na mijn pubertijd droeg ik ook een masker. Een die ervoor zorgde dat ik mijn kwetsbaarheid niet hoefde te tonen. Mijn verdriet niet (volledig) hoefde te voelen. Het was zo veel makkelijker om me op anderen te richten. Dus dat deed ik...
Was ik dan al die jaren niet mezelf? Nou, zo ver wil ik niet gaan. Ik geloof wel dat ik altijd mezelf ben geweest. Alleen dat ik niet alles liet zien en ook niet alles wilde voelen. Ik was sociaal, behulpzaam en positief. Maar, ik was vooral gericht op de ander. Ik vertelde niet hoe het echt met mij ging. Waar ik me druk om maakte. Of waarom ik verdrietig was. Dat deed ik hooguit bij mijn 'inner circle' en dan nog niet volledig. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik dat toen niet kon. Ik was inmiddels zo gewend om door te gaan en het allemaal alleen te doen. Ik wist niet beter.
Niemand nodig Het gekke was, ik was helemaal niet alleen. Ik had juist heel veel mensen om me heen. Ik hielp ook graag anderen (nog steeds) en daar richtte ik me op. Zelf had ik geen hulp nodig. Mijn geven en ontvangen was duidelijk niet in balans. Een coachthema waar meer mensen mee worstelen. En nog steeds vind ik geven makkelijker dan ontvangen, dat blijft een persoonlijk thema voor mij. Ik kon vroeger ook heel goed de knop omzetten. Als ik de emotie voelde opkomen, dan kon ik deze onderdrukken. Niemand die iets merkte.
Overlevingstechniek
Terugkijkend was ik niet ongelukkig. Maar ik voelde me wel alleen. Toch stond ik ook toen positief in het leven (bij mij is het glas altijd halfvol). Ik was me er destijds simpelweg niet van bewust. Ik was ook heel hard voor mezelf. Ik moest heel veel van mezelf. Dat past ook bij de perfectionist die ik was. Ik koos er (onbewust) voor om het allemaal alleen te doen, geen hulp te vragen en deze ook niet te accepteren. Nu. Jaren later. Weet ik dat het een 'overlevingstechniek' van me was. Die ik toen als jonge meid nodig had. Het heeft me ook heel veel gebracht (zoals vaak het geval is), alleen op een gegeven moment was het niet meer nodig.
Kwetsbaarheid durven tonen Ik had er destijds geen last van. Dacht ik. Nu weet ik beter. Logisch, want ik ben een stuk ouder en heb veel meer (levens)ervaring. Je ontwikkelt je als mens. De laatste 8 jaar extra. Door mijn opleidingen, de workshops die ik gevolgd heb, mijn reizen, etc. Mijn masker heb ik al een tijd niet meer nodig. Als ik geraakt word door iets moois of iets verdrietigs, dan zie je dat aan mij. Ik kan het niet meer verbergen. En... dat wil ik ook niet. Een masker bewaar ik alleen nog voor de carnaval. ;-)
❤ Be Gr8!